De zon schijnt wanneer ik de rijwielhandel verlaat. Nieuwe fiets aan de hand, blij als een kind. Staan er opeens twee benen in een blauwe overall in beeld, op hippe vrouwenschoenen. ‘Mag ik wat vragen?’ Petitie, schiet er door me heen, want de jongedame heeft een klembord met papieren. Een kwartier later sta ik er nog en heb ik een contract getekend. Ik trap nooit in straatverkopers. Hoe is het dan toch zover gekomen? Een paar redenen en oorzaken.

Lage assertiviteit. Ik was licht euforisch, dus het ‘sorry schat, ik heb haast’ kwam er niet op tijd uit. Charmante verkoopster, ook.

Ideële signalen. Er staat ‘vandebron’ op haar overall, dat klinkt heel puur. Op het klembord keurig geplastificeerde plaatjes van boeren. Ze zegt iets over groene stroom.

Nieuwsgierigheid. Huh, elektriciteit groeit niet bij de boer, hoe zit dat?

Storytelling. Goed verhaal: varkensboeren maken stroom van vergistende mest, een meubelboer doet het met houtsnippers, een biologische landbouwer heeft een windmolen op ‘t erf. Je koopt hun overproductie, geen marges: boeren krijgen meer en jij betaalt minder. Op dat moment is het al helemaal mis – of helemaal raak, vanuit de verkoper gezien. Als je eenmaal in gesprek bent, kan het echte werk beginnen.

Vertrouwen winnen. Vrees niet, Vandebron is oké. Er wordt een geplastificeerde kaart getoond met logo’s van hun partners: Triodos, Consumentenbond, Vereniging Eigen huis. Hoe degelijk wil je het hebben?

Boter bij de vis. De NSA is er niks bij: Vandebron typt je adres in op een iPad, weet exact hoeveel je gebruikt en betaalt. Et voilà: veel groener en 10 procent goedkoper.

Keuze aanbieden. Slim. Niet óf je meedoet, maar hoe: je mag zelf een boer kiezen. Als vegetariër wil ik natuurlijk liever biologische landbouwwind dan varkensmeststroom.

Barrières wegnemen. Relax. We mailen je een het contract, je hebt veertien dagen bedenktijd en Vandebron regelt de hele overstap.

Deal sluiten. Geen goede tegenargumenten en het enthousiasme van de jongedame helpt bij de gunfactor: ik teken.

De druk helpt mee. Ik wil op m’n nieuwe fiets rijden. Zij willen verkopen. Ook een weldenkend mens komt in een soort hypnotische toestand. Dat valt me vies tegen van mezelf: ik zoek zulke zaken altijd rustig op de bank uit, voor ik switch. Nu zit ik achteraf online naar adders te grasduinen. Niks gevonden, Vandebron is een prima club.

Waarschijnlijk was ik sowieso bij ze beland, maar een jaar later. Mijn Greenchoice-liefde was al bekoeld: google op ‘Rexwinkel, Bokhove, Dagobert Duck’ en je begrijpt waarom. Mijn lage assertiviteit en latente ongenoegen met Greenchoice was in Vandebrons voordeel, de rest was verkooptechnisch vakwerk.

‘Schat, ik ben thuis! Wil je m’n nieuwe fiets zien? O, trouwens, we hebben ook een nieuwe energieleverancier.’

+++

Conceptmaker Scato van Opstall bespreekt om de week geslaagde en minder geslaagde communicatiepogingen van merken en instanties

Oorspronkelijk artikel:  Volkskrant